Here we go…
We leven vandaag in een maatschappij waar alles sociale media ‘perfect’ is. Deze blog is geen lange brief om hier tegen te protesteren, want het is nu eenmaal de maatschappij waarin we leven. En zoals jullie weten, is het voor mij de laatste maanden vooral belangrijk om gelukkig te zijn. Ik verspil niet graag energie aan kruistochten die me alleen maar stress bezorgen en me ongelukkig maken.
Waar gaat dit wel over? Wel, eigenlijk is het gewoon een warme oproep. Een oproep om individueel en samen een helpende hand uit te steken.
Ik kom ergens (waarschijnlijk na een lang epistel) wel to the point, dus hou even vol!
Jaren geleden, pré kids (het voelt wel een triljoen jaar geleden), las ik soms verhalen in de boekskes. Die verhalen ging vaak over ouders waarvan de kinderen amper uit de pampers waren (of zelfs nog helemaal niet) en die uiteen gingen. Ik moest dan altijd honend lachen en begreep er niks van. Hoe kan je dolverliefd zijn, uit die liefde schone bundelkes geluk maken om dan amper enkele jaren of zelfs maanden daarna uiteen te gaan? Ok, je hebt soms rare relaties en mensen, maar de verhalen wapperden me om de oren, zelfs over koppels die al jaren samen waren, dolgelukkig leken en dan bam. Einde verhaal.
En toen werd ik zwanger.
Vanaf het eerste moment vlogen de hormonen door mijn lijf. En ineens veranderde ik een personage uit een horrorfilm. Een regelrechte psychopaat. Anders kan ik het echt niet omschrijven (en ik denk dat als mijn ventje nu langs me zat, hij keihard JA zou schudden – WHIPLASH gevaar zelfs!).
Voorbeelden? Kwam ik thuis en was het afwasmachine niet leeg? Psychopaat. Had ik gekookt en begon hij spontaan af te wassen? Nog erger psychopaat. Want was ik dan geen goede huisvrouw? Deed ik het niet goed genoeg? Echt, de gedachten die 9 maanden door mijn hoofd gingen, menig psychiater zou er werk aan gehad hebben.
En dan komt die bundel liefde eruit!
Joepie, denk je dan? Absoluut! Ik was verliefd vanaf de eerste seconde. Maar ken je dat gezegde? 9 maanden zwanger, 9 maanden ontzwangeren? Yeah! Ik had het vlaggen! Ik heb het niet over de kilo’s, maar die hormonen bleven maanden psycho stijl aanwezig en ook de zwangerschapsdementie bleef het 1ste jaar mijn leven zuur maken.
Ons bundeltje liefde sliep goed door het 1ste jaar, maar toen begon de miserie. Ik ga geen boek schrijven, maar het waren korte nachten, weinig slaap en veel kopzorgen. We waren er in elk geval uit… het zou bij eentje blijven. En toen sliep ze enkele weken door en werd het Kerstmis. Feel the love en zo en jawel…
Amper 1 jaar nadat mijn hormonen terug in de plooi vielen, mocht ik mijn 2de zwangerschap aankondigen! En die zwangerschap?
YEP! Hallo hormonen! We waren weer vertrokken voor 18 maanden.
De oudste is nu 8 en de kleinste 5. Voorlopig zitten we in rustig water. Ja ja, kleine kindjes, kleine zorgen, grote kindjes, grote zorgen… ik wil het niet horen. We zitten momenteel in rustig water.
Maar die verhalen waar ik zo honend om moest lachen? Ik begrijp ze ondertussen. Een hormonale psycho mama, jaren onderbroken slaap, korte nachten en nog kortere lontjes, mooie en slechte periodes (waar ik me de helft niet meer van kan herinneren), werken gaan,… het doet wat met een koppel. Om nog maar te zwijgen dat als je denkt dat ze eindelijk doorslapen na 2 rustige nachten, daar ineens de 88ste kinderziekte is en het feest opnieuw begint.
Ik weet nog toen ze in hun terrible 2 en terror 3 fases zaten, dat ik op een moment zo over de rooie ben gegaan, dat ik uren daarna bij mijn schoonmoeder aan de tafel zat. Mijn schoonzus kwam binnen en ze bekeek me. Ze zag het. De sluizen gingen open. Toegeven dat je het niet meer weet, dat het OP is en dat je je de slechtste mama ooit voelt, het past niet in onze huidige ‘perfecte sociale media’ maatschappij. We hebben op dat moment, aan de keukentafel, lang gebabbeld. Ik kreeg een peptalk en onmiddellijk het voorstel om ze te brengen. Een dag, een nacht, desnoods een hele week. Zodat we op adem konden komen.
En dat heb ik gedaan. Ik heb ze gebracht. Geen hele week, maar wel een dag en een nacht. Dankbaar.
Uiteraard waren die ene dag en nacht niet genoeg om de vermoeidheid weg te toveren, maar ik kon terug ademen. Mijn (ons) lontjes waren minder kort.
Sinds toen? Doen we dat nog steeds. Zoals ik al zei, de rust is wedergekeerd. Er zijn geen onderbroken nachten meer, maar soms… droppen wij die van ons daar en zij die van hun hier. En wat doen we in die zalige uurtjes? De was, de strijk of soms gewoon helemaal niks. We komen op adem. En de kids hebben de tijd van hun leven!
De laatste weken ben ik mama’s en papa’s tegen gekomen waaraan ik het zie. Die blik. Van wanhoop, de korte lont, van ik kan niet meer.
Mijn warme oproep?
Let er eens op de volgende dagen. Zie je die blik bij een mama wiens kind op de grond ligt te krijsen? Geef ze een bemoedigend woord of een warme ‘ik begrijp je helemaal’ glimlach. Zie je die blik bij een vriendin of iemand uit je familie? Bied eens aan om enkele uren de kids erbij te nemen. Want geef toe… kinderen entertainen elkaar. Of ik er nu 2 heb die de hele dag ruzie maken (ja ja, dat doen ze!) dan kunnen er gerust 2 extra bij, die ineens voor buffer spelen tussen mijn bekvechtende dramaqueens.
Heb je zelf die blik? VRAAG HULP! Je bent niet alleen. We roeien allemaal met de riemen die we hebben en je bent geen slechte mama. Je bent gewoon moe. Rustiger vaarwater komt eraan. Alleen heb je daar nu waarschijnlijk totaal geen boodschap aan. Maar je bent niet alleen.
Met de kids zitten we in rustig vaarwater, maar we hebben het heel druk gehad de laatste weken. Ongelofelijk lange werkdagen, een huishouden en ontelbaar veel ballen die in de lucht moeten blijven. Vandaag was ik dankbaar dat iemand het zag. Dat ze het ons voor 1 avond uit handen hebben genomen. Het is niet genoeg om die vermoeidheid weg te toveren, maar ik kan terug even ademen.
